وقتی که به ناگهان دست های نوازشت را بر سر و روی دل می کشی؛ وقتی که به یکباره دل محنت کشیده را به سوی صحن و سرای حرم امنت می کشانی؛ وقتی که دل در سراپرده ی مهربانی و بنده نوازی ات مقیم می شود؛ خنکای دلنشین رحمت و رأفت و انس تو، جون آبی بر آتش گداخته ی دل است...
ممنونم مولای من...
ممنونم که راهم داده ای...
« دل سراپرده ی محبت توست»...
